Technointymność. Miłość, seks i roboty

Żyjemy w kulturze obrazu cyfrowego – kapitalizmie emotywnym. Autoprezentacja stała się jednym z ważniejszych rysów narcystycznie zorientowanej kultury a imperatyw doskonałości – dbałość o perfekcyjny wygląd i sukces formą autokontroli w „kulturze prawego kciuka”. W jaki sposób rozwój technologii i poddany ograniczeniom kontakt ludzki wpływa na intymność i seksualność? Czy nowe formy relacji ze sztucznym (chatboty, wirtualni influencerzy) będą odpowiedzią na naszą samotność i potrzebę bliskości? Czy z tęsknoty za głębokim, ludzkim  doświadczeniem czeka nas eksplozja czułości i wrażliwości w nieoczekiwanych kontekstach? W świecie algorytmów, chatbotów, awatarów posiadamy nie tylko smart- rozszerzenia w postaci urządzeń lecz jesteśmy nieustannie narażeni na eksploatacje emocjonalną ze strony programów, których architektura wykorzystuje znajomość naszej biologii. Pytanie o bliskość i obecność to pytanie o to jak chcemy zaprogramować świat wartości? Młodzi ludzie coraz częściej doświadczają podatności na zranienie ze strony technokultury. To doświadczenie wspólne, pokoleniowe. Przed nami konieczność zaprojektowania i wprowadzenia barier proliferacyjnych, „układu immunologicznego” chroniącego przed negatywnymi skutkami technologii. Relacje człowiek – sztuczna inteligencja, sexdroidy, cyfrowe dzieci, hologramy zmarłych, społeczne roboty opiekuńcze, awatary i asystenci głosowi – coraz doskonalsze, symulujące emocje sztuczne istoty staną się wkrótce częścią naszego życia. Fundamentem naszej strategii ochronnej może się stać dowartościowanie doświadczeń wspólnotowych i wartości niepoliczalnych, nowy sytuacjonizm stawiający na budowę relacji niezapośredniczonych i moc kontaktu haptycznego.